Bahghi

Dec 2022

WAAR LIGT BRON?

Hoe, waar, wanneer en waarom ontstond de vonk voor kunst?

De vonk voor kunst en met name muziek heeft in mijn beleving altijd al gebrand. Van mijn familie hoor ik dat ik als baby al veel met mijn stem aan het experimenteren was. En zover ik het me zelf kan herinneren heb ik een fascinatie en grote aantrekkingskracht gevoeld tot muziek. Ik kon me er zo door geraakt voelen.. Me er eindeloos door laten meeslepen en er compleet in verwondering van raken. 

Ik weet nog toen ik als tiener eens bij een familiefeestje aan tafel zat en zei dat ik niet zou weten hoe ik in hemelsnaam een nummer zou kunnen schrijven: “Ik heb immers helemaal niks heftigs meegemaakt! Nog nooit heb ik een vriendje, laat staan een gebroken hart gehad. Mijn ouders zijn wel uit elkaar, maar dat is het dan wel.”

Ik zag in de film “Ray” hoe Ray Charles achter de piano zijn gevoelens kon uitdrukken in een spontaan geschreven nummer. Toen ik op mijn twaalfde voor het eerst op het North Sea Jazz Festival was, vertelde de trompettist tijdens de aankondiging van het volgende nummer, dat de inspiratie een traumatische aanvaring met de politie was geweest, die hij had gehad in het zuiden van Amerika. Waarna hij hard en fel op zijn trompet blies en de band machtig inzette. Ik kreeg er kippenvel van.

Ik ben ook zelf altijd heel serieus geweest over het maken van muziek. Vanaf m’n vierde tot m’n zestiende speelde ik viool en was daar heel gedisciplineerd mee. De hele basisschool oefende ik voor én na school. Ik was lid van allerlei ensembles en orkesten en heb twee tournee’s met hen door Europa gedaan. Daarna heb ik twee jaar meegedaan aan een jong talenten opleiding voor klassieke musici. Waarna ik op mijn zestiende geheel stopte.

Met deze twee nieuwe liefdes leerde ik muziek nóg meer als uitlaatklep gebruiken. Ik gebruikte mijn verbeelding, geïnspireerd door mijn eigen levenservaringen om de verhalen van de nummers te vertellen. En uiteindelijk, met het schrijven van mijn eigen muziek, leerde ik ook muzikaal en tekstueel expressies van mijn eigen belevingswereld neer te zetten.

—

Nov. 2022

WAT MAAKT ME BOOS?

Dat wiet roken niet genormaliseerd is in Nederland en in mijn familie.

Dat ik nog steeds geen openbare blog ben begonnen.

Dat ik verslaafd ben aan instagram.

Dat mijn vriend hele lekkere kip heeft gemaakt -echt tantoe lekker- en ik ben hier thuis alleen aan het scrollen op instagram, terwijl ik doe alsof ik huiswerk maak. 

Ik ben boos omdat er onrecht is in de wereld. Dat mijn moeder er zo weinig is geweest. Ik ben boos op mezelf, dat ik boos ben op haar. Ik ben boos omdat mijn vader is weggegaan en geen moeite heeft gedaan om ons te komen zien. Ik ben boos omdat ik niet altijd weet hoe ik met minder “goede” emoties om kan gaan. Ik ben boos omdat ik niet goed boos kan worden. Ik ben boos omdat ik te veel in mijn hoofd zit. Ik ben boos omdat ik het nut er nu niet van inzie, waarom ik moet schrijven wat mij kwaad maakt. Ik ben boos omdat de wereld zo ingewikkeld is en ik soms niet weet hoe ik op de juiste manier voor mezelf kan opstaan. Ik ben boos omdat ik niet als boze zwarte vrouw wil worden gezien, maar ik wel moet schrijven waarover ik boos ben. 

Maar ik ben ook dankbaar. Dankbaar omdat mijn boosheid mij er aan herinnert wat ik echt belangrijk vind. Dankbaar dat boosheid me soms over zet tot daden die ik uit angst uitstelde. 

Ik ben boos omdat ik vind dat ik lui ben. Ik ben boos omdat ik vind dat ik m’n grenzen niet goed kan aangeven. Ik ben veel boos op mezelf. Want waarom zou ik eigenlijk boos zijn op mijn ouders? Hebben ze niet altijd hun best gedaan?

Ik ben boos om dingen die ik niet begrijp. En boos om de dingen die ik niet kan voelen omdat ik het te veel probeer te begrijpen. Ik ben boos omdat het me moe maakt. 

Ik leer m’n boosheid te voelen. Er daadwerkelijk contact mee te maken, zonder er gelijk gedachtes aan vast te plakken. Ik leer m’n eigen boosheid te erkennen. Te bedanken en dan in zachtheid los te laten.

Ik ben boos omdat ik me wel eens verdrietig, niet goed genoeg en eenzaamheid heb gevoeld.

Maar mijn boosheid laat mij wel zien dat ik besta.

Okt. 2022

MY MANIFEST

 “I Got A Right To Sing The Blues”

• as sung by Billie Holiday

So, I admire Billie Holiday and I love her rendition of I Got A Right To Sing The Blues. I believe that is because the song speaks to me in different ways. At first glance, it might look and sound like a love song. The music is light and jumpy, though the vocals and lyrics are sad and gloomy. Perhaps, revealing the contrast that can be found in a lovestory as well? Upon listening to this record for the first time, an intuitive feeling led to a different, although complementary, theory:

Jazz has eminently been a music style where one strives and is able to express themselves freely. Through musical sounds, but also in words.

Already with the birth of Blues in the early 1900s, lesbian blues singers sang openly about their love affairs in their live performances. It was not uncommon to use certain codewords or euphemisms in song lyrics. In that way record labels had a harder time opposing the recordings if they had noticed the meaning at all. 

So here’s the hypothesis that I bluntly called a theory in my introduction:

I am convinced that ms. Holiday is not singing the blues because of a ‘certain man in this old town’. Billie did have many lovers and a few spouses, but I don’t believe it’s only those stories she’s channeling in this song. It sounds bigger than that. Her sadness sounds more universal. Like she’s translating a feeling of dispair that is shared with her people, the ones that resonate… To my ears it sounds like she’s singing about the state of America. And doesn’t she have the right to sing the blues about that?

—